Ziende doof

 

Mijn blik wordt gevangen door het Indonesische meisje dat ik in de gang had ontmoet. Ze spartelt in het water en haar plankje drijft enkele meters voor haar. Haar mond beweegt, maar er komt geen geluid uit. Haar ogen staan wijdopengesperd. Een fractie van een seconde wenden die ogen zich tot mij. ‘Ze verdrinkt’, schiet er ineens door mij heen. Op hetzelfde moment duikt aquarobics-instructeur Wessel het water in. Als een dolfijn snijdt hij door het water, om bij het meisje uit te komen. Een arm om haar heen, een paar krachtige slagen en ze is veilig. ‘Waarom riep ze niet?’, vraag ik me af. Had geroepen.

Gek genoeg moet ik ineens denken aan die vrouw die al zes jaar op bed lag. Een foutje bij de operatie; rug vernield. Het eerste jaar kwam er geregeld bezoek. Mensen van de kerk, buren, een handjevol vrienden. Ik maakte er schoon, een weekje. Als we thee drnoken, deed ze haar verhaal. Ik was onder de indruk, maar meer nog van die vervelende vouw in de blouse die ik er niet uitkreeg met het strijkijzer. Twee maanden later was ze dood. Zelfmoord. Had geroepen.

Het beeld van die straatkrantverkoper dringt zich aan me op. Hij staat elke week bij de supermarkt. Het is een bescheiden mannetje. Hij houdt zijn straatkranten wel de lucht in, maar zijn mond blijft stijf dicht. Zijn ogen spreken, smeken, maar wie hoort dat? Ik liep voorbij. Hij had nog geen straatkrant verkocht. Had maar geroepen.

De straatkrantverkoper vervaagt, maar dat kleine gozertje van een week geleden komt ervoor in de plaats. Hoe zou het met hem afgelopen zijn? Tja, ik kon niets beginnen tegen die drie mannen. En hij vroeg er ook niet om. Zijn energie gebruikte hij om zich te beschermen, zijn handen om zijn hoofd. Had toch geroepen.

Ik kijk weer naar het zwembad. Wessel, mijn held, vraagt aan Kya, zo heet ze, waarom Kya niet geroepen had. “Dat deed ik”, zegt ze, “maar er kwam geen geluid.”

Met een schok realiseer ik me dat er al veel mensen geluidloos verdronken zijn. Ik meld me morgen aan voor een cursus reddingszwemmen. En bid om een open blik. Zodat ik het hoor, als mensen geluidloos roepen.

 

Opleiding Journaliek,

3e jaar, 2004